the end..

Ik heb een hele tijd niks van me laten horen.

En er is een heleboel gebeurd - alleen niet het soort gebeurtenissen die ik uitgebreid op internet wil vertellen..

Dit is de laatste post op ons blog. 

Ik ga verder op dit blog.

Ik hoop dat julie daar door blijven lezen over mijn 'avonturen'....

groetjes en liefs,

Joost

(On)officieel gemuts en gepruts

Ff tuusendoor: het was blijkbaar niet zo makkelijk om het hertje te zien in de batik, dus misschien helpt dit plaatje links?

Ik zag trouwens dat er toch (denk ik) wel een afbeelding van 'n Kujang - dat speciale mes uit Bogor - opstaat: mogen jullie weer zoeken :-)

Als voorbeeld even een plaatje van hoe dat mes fier op een pilaar in de stad staat. Met op de achtergrond de door mij zo geliefde vulkaan Salak, en op de voorgrond 1 van de vele door mij zo gehate groene Angkot busjes (nouja, de busjes niet zo, wel die eikelchauffeurs...)

Maargoed. Verhaaltje.

De auto, nu toch al zo’n 21 maanden in bezit, staat nog steeds niet op mijn naam. Dat kon ook niet, want daar moet je een verblijfs en werk vergunning voor hebben… Maar op zich kan het prima, en doen veel mensen het zo, al is het enigszins onhandig aangezien je elk jaar als je het kentekenbewijs moet verlengen, eerst de vorige/officiële eigenaar moet vinden en hem vragen of je zijn originele ID card mag lenen.

Mei 2011 leek het dat ik na de vakantie in NL aan de slag kon gaan in Jakarta, dus voor de vakantie maar de auto gekocht om helemaal klaar te zijn voor de dagelijkse ritjes Bogor-Jakarta (aangezien ‘iemand’ de vorige auto was kwijtgeraakt en we geen auto meer hadden).. Jaja, voorbereiden is altijd een van m’n sterke punten geweest..

Maargoed, doe ik het een keer, dat voorbereiden, en bleek het dus een beetje voorbarig.

Op gegeven moment leek het heel waarschijnlijk dat ik in Juni 2012 dan toch  echt kon beginnen – mooi dacht ik nog, want dan loopt het kentekenbewijs af, en kan ik meteen de auto op mijn naam laten zetten. 

Maarja: ik begon dus pas in Augustus, en voordat ik mijn officiële verblijfsvergunning had, was ik weer een paar maanden verder (eind December 2012). Wat op zich net op tijd was, aangezien je dat ook nodig hebt voor het huren van een appartementje.  Maar dan ben je er nog lang niet, want op de verblijfsvergunning staat niet je adres, terwijl dat wel noodzakelijk is om de auto op je naam te zetten. Dat adres staat wel op je politierapportagekaartje, maar die had ik nog niet.

Druk.

Computerstoring.

Overstroming.

Plastic om die kaartjes te maken is op.

Etc.

Iedere keer weer n ander excuus als ik vroeg waarom het zo lang duurt (wel inventief, trouwens).

Dit betekende dus ook dat ik nog niet een Vespa kon kopen..

Tja, daar had ik dus even niet aan gedacht toen ik begin februari met verblijfsvergunning en paspoort naar de winkel ging – in Bogor was dat genoeg om de cross’brommer’ te kopen. Blijkt dat ze hier ook nog een kopie van n ander formulier willen hebben, en die was nog niet af… *zucht.. Zo kom je je dagen in Jakarta ook wel door… Zoveel tijd verspild aan dit soort onzin..

Anyway.

Een week of drie geleden had ik alle papieren bij elkaar (!), dus meteen op pad om dingen te regelen.

Lang verhaal kort: alle papieren ingeleverd bij automannetje, die zo vriendelijk was om even kopieën te maken en op die kopieën te schrijven dat hij n bedrag had gekregen om dingen mee te regelen, met datum.

Toen dwars door Jakarta verkeers-hel naar de Vespa winkel.

Telefoon GPS vertelde me om naar rechts te gaan, maar dat bleek niet te mogen/kunnen aan de tsunami aan auto’s die me de weg blokkeerden, en ook niet van de polisiman die daar stond, en breed grijnzend z’n bekeuringsboekje tevoorschijn haalde. Daar zit je dan, zonder autopapieren, of geldig rijbewijs, met je telefoon nog in de hand…

Gelukkig bedacht ik op gegeven moment dat ik die kopieën bij me had, wat handig was, al leek het me verstandig om meteen flink te gaan praten als afleiding mbt het 6maanden verlopen zijn van de papieren, of mijn ongeldige rijbewijs.

Ondertussen heb ik een nieuwe truc, en dat is door al snel in het gesprek tussen neus en lippen door te zeggen dat ik in n groot bekend ziekenhuis werk, waarop mij dan word gevraagd of ik dokter ben, wat ik kan beamen - doet het altijd goed, al kijkt men dan wel een beetje raar als na verloop van tijd duidelijk word dat ik dierenarts ben die in n ziekenhuis werkt (ja, je moet wel eerlijk blijven natuurlijk).

Die man, echt type foute polisiman, leunde beetje door het raam, luisterend en steeds dreigend bonnenboekje opendoen, en reageerde ongeveer net als de katten doen als je de kattenvoerbak pakt iedere keer als ik m’n portemonnee pakte (hihi..). Dus op gegeven moment zeg ik “dusss.. hoe moet dit nu verder?”

Zegt hij “dus je woont hier al 5 jaar…. ” en speelt met zn bonnenboekje.. En herhaalt dat n aantal keer..

Ok, z’n hint is duidelijk, dus naïeve blik opzetten en “ja, want het is zo’n ontzettend mooi land, aardige mensen..”

lange pauze…….

En hij steekt z’n hand naar binnen en “ok, laten we dan maar vrienden zijn – als we telefoonnummers uitwisselen, kan je bellen als er iets is. En bedankt voor het helpen van de mensen in mijn land.”

Sweet. “Dank u wel, pak Rudi, we bellen!”

Toen ik wegreed riep hij me nog na “oh, en het is eigenlijk ook de bedoeling dat je je riem omhebt!!”

:-)

 

Ondertussen heb ik dus n Vespa. Mooi werk.

En ze steekt ook zo mooi af met haar leuke rondingen als ze beneden in de garage naast de grotekawasakibrommorvoormenerenmeteenkleinepiet staat :-)

Alleen, voordat al die papieren klaar zijn, en ik dus legaal ermee kan rond brommeren, zijn we weer een paar weken verder… Gelukkig zit er een kentekenplaatmakerstalletje om de hoek, die ook best wel een willekeurig nummer op de plaat wilde zetten, dus kan ik met valse nummerplaten en zonder papieren gewoon de stad in. En mocht ik worden aangehouden, dan bel ik gewoon mijn nieuwe polisivriend pak Rudi.

Oh nee, want ik was mijn telefoon, en dus al mijn telefoonnummers kwijtgeraakt tijdens het Stone Roses concert in Jakarta… *potjandosie*

 

Anyway: Vorige week reed ik ‘sochtends de garage uit op de Vespa, zonnetje, en ik dacht nog zoiets als “gottegot wat ben ik toch ook een mazzelkont/ er zijn ergere manieren om naar je werk te rijden/ het leven is mooi/ lalalalalalaaa..”….

Zo'n 50m buiten het appartement is een verkeersdrempel (of ‘slapende politieman’ zoals ze het hier noemen), en eenmaal daaroverheen check ik zoals gewoonlijk mijn broekzak, en …. Portemonnee weg!!!

Godverdegodverdegodver.. 

Nou vind ik dit naast ontzettend stom toch eigenlijk ook best wel knap.

Veertig jaar lang (brrr....) gaat dat soort dingen redelijk goed (nog nooit portemonnee kwijt, wel een paar keer gaan zwemmen/door een moeras waden om netten te checken met telefoon en/of ipod in broekzak die dat niet zo konden waarderen), maar dan nu in 1 week zowel mijn telefoon als mijn portemonnee kwijt op verschillende momenten…

En naast het geld/bankpasjes/creditcard/rijbewijs, helaas ook inclusief de zo begeerde verblijfsvergunning en politie rapportagekaartjes……

Zo houd je jezelf dus lekker bezig..

Back in (blog) town

De laatste keer dat ik wat van me heb laten horen hier was September 2011. Het blog is inmiddels goed bijgehouden door Joost met aapies, Eijkman, Bogor batik, reizen en man-cave. Eigenllijk wel een beetje raar om er weer in te springen, maar vooruit..

Er is veel gebeurd en het laatste wat ik schreef was over de HIV kliniek waar ik als vrijwilliger aan het werk was. Nou, die is dus helaas dicht sinds vorig jaar maart. Zoals dat wel vaker gaat in de wereld van goeddoenerij, was het geld op en was het niet mogelijk om op tijd nieuwe fondsen te vinden. Wel jammer, want ik was inmiddels gepromoveerd tot kliniek manager en we hadden grootse plannen om uit te breiden. Gelukkig is het drop-in center voor de (ex) drugs gebruikers nog open en worden er nog regelmatig bijeenkomsten gehouden.

Maar,.. ik heb de ‘wereld van HIV’ niet helemaal achter gelaten.  Hoewel een een betaalde baan vinden me nog steeds niet gelukt is, doe ik nu onderzoek voor mijn thesis met het Ministerie van Gezondheidszorg. Wat mij tijdens het werk in de kliniek duidelijk is geworden was dat er enorm gediscrimineerd wordt naar mensen met HIV toe. Niet alleen door de maatschappij, maar ook door gezondheidszorg medewerkers. Het is een stille discriminatie die gepaard gaat met langzaam uit de gemeenschap gepest worden, geen verzekeringen kunnen afsluiten, afwijzing door vrienden en familie en geweigerd worden door ziekenhuizen. Dit alles is niet ongewoon en ook niet specifiek voor Indonesië.

Het is me een aantal keer overkomen dat ik nergens terecht kon met een patiënt die duidelijk behandeling in een ziekenhuis nodig had. Er werd dan gezegd dat men geen ‘speciale’ kamer had, geen sterilisatie apparatuur (!!), dat men nog niet getraind was om met ‘dat soort’ mensen om te gaan of blablabla.. Een zwangere HIV positieve patiënte, die met geen mogelijkheid een keizersnede kon betalen (wat de meest veilige manier is om het virus niet over te dragen), moest uiteindelijk op de normale manier bevallen zonder dat de verloskundige of de zusters in het ziekenhuis wisten dat ze HIV had. Voor mij, als zuster, was dat onacceptabel.

Wat ik dus nu aan het doen ben is een survey, om te kijken wat nou eigenlijk bekend is over HIV bij de gezondheidszorg werkers. wat de reden is dat ze bang/terughoudend zijn en ook: wat ze eigenlijk vinden van mensen met HIV. Op mijn brommertje, volgepakt met vragenlijsten, ben ik dus alle publieke gezondheidscentra van Bogor afgegaan.

Nu ben ik bezig met de analyse en de conclusie van het hele verhaal. Er zijn mij veel dingen duidelijk geworden en ik hoop dat ik uiteindelijk, met wat ik ‘zie’, de HIV trainings-programma’s voor de gezondheidszorg medewerkers over HIV kan aanpassen zodat men men minder bang is om met ‘dat soort’ mensen om te gaan. Ook is mij duidelijk geworden dat statistiek een vak apart is, maar wel een leuk vak.

Over 1 maand lever ik mijn thesis in en dan ben ik, na 2 ½ jaar klaar met mijn studie!! Het zal wel even wennen zijn om niet meer in de weekenden te studeren. Er zijn gelukkig genoeg leuke dingen in Bogor, en nu ook Jakarta, om te doen. Zowiezo.. Indonesië blijft een mooi land om te reizen en dat ga ik ook doen in April als mijn ouders hier komen. Wat een heerlijk vooruitzicht dat mijn ouders komen en eindelijk weer wat tijd met ze. Best leuk hoor, ver weg wonen, maar ik vraag me soms af wat ik ze aandoe om als hun enige kind zo ver weg te gaan wonen..

En daarna.. Ik sta inmiddels ook op de lijst voor een missie met Artsen zonder Grenzen. Afgelopen september heb ik een training in Denemarken gehad van deze organisatie en ik ben echt zo blij dat ik door de selectie ben! DE reden dat ik zuster ben geworden is omdat ik de wereld wilde redden (hebben jullie dat misschien eerder gehoord van de co-auteur van dit blog?). De wereld redden met Artsen zonder Grenzen. Zie hier.. missie geslaagd of beter... droom niet vergaan.

Batik Bogor

Hardstikke leuk hoor, Jakarta, maar Bogor heft toch wel een special plekje veroverd op een of andere manier. Vandaar ook de veranderde achtergrond, van een non-specifieke batik naar een “Batik Bogor”.

Dus eentje met hertjes - zoals in de tuin van het paleis, en ook een bloem, zoals die ook in de botanische tuin te vinden is.

Ja, ik vond het zelf ook een beetje moeilijk om te zien , maar ze staan er echt. Een beetje net als die stereogram posters in de jaren 90, waar je "doorheen" moest kijken om het verstopte plaatje te zien. Die waren trouwens knap frustrerend, en het is me nog steeds niet duidelijk of iedereen maar met elkaar meepraatte, of dat er echt iets te zien was - mij lukte het niet, en dus is die link naar dat stukje uit de film Mallrats me altijd bijgebleven..

Die hertjes zijn Chital herten (Axis axis) die eigenlijk helemaal niet oorspronkelijk in Indonesie voorkomen, maar in India/Nepal, en stammen allemaal af van 3 koppeltjes geintroduceerd uit India door Herman Willem Daendels, die tussen 1807-1810 Goeverneur Generaal van Nederlands Indie was. 
Ondertussen staan er een stuk of 900 dacht ik.
Favoriete bezigheid van veel mensen in het weekend is wortels voeren door het hek, en fotos maken, want ze zijn heel tam. Dus goed doorvoed, en zonder een of ander contraceptieprogramma zal dat waarschijnlijk nog veel meer worden.

Die bloem, da's een Amorphophallus titanum, wat in het nederlands letterlijk "Gigantische misvormde penis" betekent, vandaar de gangbare naam: penisbloem. Het is inderdaad een flinke jongen: bladstructuur zo'n 6m hoog en 5m breed, terwijl die met zijn tot 3m lange bloeikolf de grootste onvertakte bloeiwijze van alle bekende planten heeft. De plant komt eigenlijk oorspronkelijk helemaal niet in Bogor voor, maar alleen in Sumatra. Maarja, de Bogorse botanische tuin heeft ze al heel lang, en omarmd als de zijne. Dat omarmen is trouwens niet echt aan te raden, want het ding stinkt ontzettend (vul hier zelf n grap in ...). 

Wat dat betreft had ik dus beter een andere batik Bogor als achtergrond kunnen kiezen, iets met het typische Bogorse mes, of regen ofzo...

Jakarta (2)

Ik vind wildlifedierendokter in het bos spelen nog steeds het allermooiste hoor, don't get me wrong. 
Maar de grote stad kan ook wel leuk zijn op zn tijd. 
Zo was er twee dagen nadat ik mijn man-cave introk 'n concert van Weezer, die "the Blue Album" - hun populairste plaat - in z'n geheel zouden spelen, en een greatest hits sessie zouden doen. Al een hele tijd niet naar geluisterd, maar die Blue Album kan ik nog steeds wel volledig meezingen door overmatig gedraaid back in the days (1994.... 19jaar geleden - brrr...). 
Maargoed, anyway. Ik dus uit het werk tas thuis gedropt, en met de ojek richting concert. Ik had geen kaartje, want volledig vertrouwen in de mensen die vast voor de ingang staan te verkopen. En ja hoor, aangezien ze net waren begonnen, ook nog eens geregeld dat ik kaartje voor halve prijs kreeg. Ik vertrouwde er natuurlijk niets van, dus afgesproken om pas te betalen als het me lukte om binnen te komen, waar de beste meneer kaartjesverkoper mee instemde en een beetje panisch naast het hek stond te zwaaien toen ik eenmaal door de ingang was :-)
Was al weer een tijdje geleden, en dus heerlijk om die sfeer weer eens te proeven. Wat wel onverwacht was, was dat het merendeel van het 10.000 man Indo publiek alles ook luidkeels meezong. Vooral met dit onderstaande nummer, wat dan niet op de blue album stond, maar natuurlijk wel toepasselijk is anywhere in Indonesia, met zn 17.000 eilandjes.

Nou ja, niet altijd natuurlijk, aangezien we ook best flinke regenseizoenen hebben in de gordel van de smaragd. En omdat men niet helemaal heeft geanticipeerd op een uit zn voegen groeiende stad met 11 miljoen permanent wonende mensen (en 16miljoen op werkdagen als je de mensen die in de omgeving zoals Bogor woont, en in Jakarta werkt erbij optelt), en nog steeds n beetje teert op wat de hollanders in Batavia aan sluizen en afwateringssystemen heeft gemaakt.

Die vulkanen net buiten Jakarta waar ik altijd zo vrolijk van word (Gede, Pangrango en Salak), inclusief het gebied van Bogor, daar valt nogal wat regen. 
Bogor wordt ook wel Kota hujan oftewel regen stad (PunkRock!) genoemd, waardoor het dan ook weer de bijnaam "groene stad" heeft. In Bogor valt gemiddeld zo'n 4000mm per jaar. Het gemiddelde voor Nederland ligt rond de 800mm per jaar. En Bogor staat in het Guinness Book of Records als stad met de meeste dagen onweer per jaar (322). En dat onweer is zo fantastisch mooi.

Maarja, die bergen die leiden dat regenwater allemaal richting Jakarta, via 13 grote rivieren die door Jakarta heen lopen naar de Java zee 

Mensen wonen steeds meer en vaker aan de randen van de rivieren in Jakarta, en er wordt zoveel plastic en andere rotzooi in de rivieren gegooid, dat alles gewoon dichtslibt - en dat is onhandig als het waterafvoer betreft. Ik vind het superlieve mensen hier hoor, maar ze maken er wel een ontzettende tyfuszooi van. Ik kan me van vroeger in Nieuwveen het sloot dreggen herinneren, en dat is hier ook al een tijdje niet gedaan. Als dat al ooit is gedaan sinds de hollanders weggingen. En die rivieren moeten gewoon dieper en groter worden om al dat water uit de bergen op te vangen.

Nou is er eigenlijk elk jaar wel een beetje overstroming door de moesson regenstormen in combinatie met rotzooi in de rivieren, slechte afwatering en de lage ligging van de stad. Kijk, die 24.000 hectare (40%) van de stad die onder zeespiegel liggen hebben natuurlijk nog net wat vaker last, en zeker als het ook nog eens vloed is - dan komt het gevaar van twee kanten. 
Bizar vind ik trouwens, dat doordat het drinkwater uit de grond word gehaald, de stad jaarlijks 12-17cm zakt (!!!) - echt, dat soort dingen vind ik heel moeilijk te bevatten..

Begin van dit jaar was de ergste overstroming sinds 2007, er was een 'state of emergency' verklaard, en waren er 20 doden, en 50.000 mensen geevacueerd, met een stuk of 14.000 die wat langer van huis moesten blijven. En dat is niet leuk als je dan met z’n honderden 6 douches moet delen, en toiletaire voorzieningen gewoon slecht zijn. Kijk, back in de days koos ik ervoor om op festivals me bloot te stellen aan dat sort middeleeuwse voorzieningen, maar voor deze mensen is het echt niet leuk.

Ik woon in het middelste niet-blauwe gedeelte van de stad, al begon de ellende zo'n 10minuten lopen bij mij vandaan, al is het natuurlijk niet te vergelijken met de 3m water in de woonkamer die sommige mensen hadden. 
Ik was natuurlijk even ramptoeristje gaan spelen in de buurt, en wat dan voornamelijk opvalt is hoe iedereen de toestand gewoon accepteert, en gebruik maakt van de situatie door de brommer ns even te wassen, of te vissen.. 

En dan word het natuurlijk helemaal belangrijk als de central business district ook word geraakt omdat een dijk doorbreekt. En dan ga je dus grote verliezen oplopen als stad - in totaal heeft dit hele gebeuren zo'n $3.3miljard gekost.... Zonde. Ook het presidentiele paleis bleef niet bespaard (links) - wel een beetje lullig als net de Argentijnse president en de Japanse premier langskomen.. Niet alleen hebben we het gevaar van water uit de bergen, water uit de zee, maar de WHO ging zich er ook nog even mee bemoeien door te zeggen dat we moeten oppassen voor dengue, diarrhee, influenza, leptospirose, en conjunctivitis...

Vriend “Jokowi”, de nieuwe Gouverneur van Jakarta, en volksheld, heeft het allemaal helemaal niet zo makkelijk in z’n eerste maanden in functie. Maar het is een man die van aanpakken houdt, het hart op de goede plek heeft zitten, en wars is van zelfverrijking, corruptie, en eerst de mensen die het het meest nodig hebben wil helpen. Love the guy.

Gelukkig zijn er ook andere heldere geesten mee bezig, die zeggen dat niet alleen de rivieren moeten worden verbreed/diept en meer drainage in de stad moet komen, maar dat je beter kan zorgen dat er minder water van de bergen afstroomt door bv herbebossen van de bergen in het zuiden (weet niet of dat een woord is, maar ik bedoel bomen planten). 

En dat is dus goed nieuws. Actie tegen dat illegale kappen van de bossen. En tegelijk de mangroves in het noorden redden alstublieft, want daar gaat het ook steeds slechter mee, terwijl die toch echt heel belangrijk zijn. 

Al is het dan nu om Jakarta te redden en veel geld te besparen, het milieu en de beestjes hebben er ook baat bij. 
Gelukkig gaan de hollanders zich er ook maar weer eens mee bemoeien, en dijken bouwen en andere verbeteringen aanbrengen. 

Hiernaast de dam net buiten Bogor waar ik altijd ga fietsen, en vlak na de overstromingen bleef er genoeg water richting Jakarta gaan...

Weekend van 26e was nog erger voorspeld, met nog meer regen en ook nog iemand paniek ging zaaien door te zeggen dat de zeedijk in het noorden het zou begeven. Wij hadden ondertussen last-minute besloten om dat weekend een lang weekend Bali te doen, omdat continue regen en overstromingen enzo net iets minder leuk is dan surfen in de zon :-)